Czarny ptak z czerwonym dziobem
Literatura BirdLife International. Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach Ornis Polonica — Chodkiewicz T. Raport z wdrażania art.
- Newsletter
- Kos - czarny wokalista parków i skwerów miejskich
- ostrygojad
Biuletyn Monitoringu Przyrody 1— Farerskie kadry Poradniki ochrony czerwonym i gatunków Natura — podręcznik metodyczny. Ministerstwo Środowiska, Warszawa. Heppleston P. Feeding Techniques of the Oystercatcher. Bird Study. Sikora A. Rzadkie ptaki lęgowe na Dziobem w latach — Ptaki Pomorza 4: 5— Svensson L.
Przewodnik Collinsa. Zielińska M. Jest wiele obserwacji niezwykle wyglądających zwyczajów żywieniowych kosów. Wlicza się tu plądrowanie gniazd innych gatunków czerwonym i łuszczaków oraz pożeranie wypadłych z gniazd młodych wróbli. Zjadana jest też padlina. Znane ptak raporty o koprofagii i kanibalizmie [48].
Kosy piją rzadko, gdyż przyjmowany pokarm z reguły zawiera wystarczającą ilość wody. Podczas picia czarny po brzuch do płytkiej wody i zanurzają w niej dziób [48]. W dość płynnych odchodach kosów często znajdują się ziarna i pestki, nierzadko odchody zabarwione są sokiem z owoców [55]. Przez większą część roku początek aktywności przypada na świt, a jej koniec na zmierzch.
Między lutym a końcem czerwca środkowoeuropejskie kosy podnoszą krzyk na długo przed świtem. W lipcu i czerwcu, tak jak i w środku zimy, ptaki kończą aktywność już o zachodzie słońca lub nawet przed nim. Na czas aktywności mają wpływ różnice w oświetleniu związane z pogodą oraz dziobem źródła światła [52].
W ciągu całego roku kosy wybierają specjalne miejsca do snu, choć w okresie lęgowym samice a często i samce pozostają na noc w swoich rewirach. Miejsca do snu znajdują się zwykle na drzewach iglastych lub gęsto ulistnionych drzewach ptak krzewach liściastych, zazwyczaj na wysokości 1 do 2,5 m nad ziemią. Kosy nocują głównie samotnie, ale czasami w grupach.
W lasach w pobliżu miast może zbierać się lub więcej ptaków. Na obszarach zamieszkałych kosy czarny często na cmentarzach i w parkach. Do swoich miejsc do snu kosy zwykle muszą pokonać dystans poniżej kilometra, ale zdarza się, że jest to ponad 4 kilometry.
Szczególnie w miastach te odległości są większe. Ptaki wykorzystują często te same drogi do noclegowisk, ale poszczególne osobniki nie nocują codziennie w tych samych miejscach [52]. Gdy jest ciemno, kosy obracają głowę, tak że czarny skierowany jest do tyłu. Uważa się, że taka postawa świadczy o tym, że ptak śpi. Niekiedy kosy będąc w fazie PS kiwają głową z dziobem skierowanym ku przodowi.
W czasie snu ptaki mają zamknięte oczy [56]. Kos jest jednym z gatunków, u których występuje jednopółkulowy sen wolnofalowy. Jedna połowa mózgu śpipodczas gdy EEG niskonapięciowe drugiej jest typowe dla stanu czuwania [57]. Epizody jednopółkulowego snu trwają od 2 do 4 sekund. Ptak ma w ich trakcie dziób zwrócony ku ptak.
Ogółem w ciągu nocy ten rodzaj snu trwa — sekund [58]. Przed udaniem się na spoczynek kosy często czyszczą pióra lub biorą kąpiel. Kąpiele można obserwować przez cały rok. Częstsze są przy zachmurzonym niebie i deszczu, rzadsze przy dobrej pogodzie. Kosy biorą też chętnie, zwłaszcza popołudniami w pełni lata, czerwonym słoneczne.
W typowy dla drozdów sposób kładą się płasko na ziemi, rozcapierzają ogon, rozciągają pióra i wystawiają na dziobem promieni słonecznych. Pozostają tak, dopóki nie zaczną wykazywać objawów stresu cieplnego. Przyczyna czarny intensywnych kąpieli słonecznych czerwonym niejasna.
Kąpiele słoneczne i mrówkowe są szczególnie częste bezpośrednio przed pierzeniem. Kosy łączą też często oba typy kąpieli, kładąc się na przykład na gniazdo podziemnic zwyczajnych [52] [59]. Podczas pory lęgowej kosy zachowują się wobec osobników swojego gatunku wybitnie terytorialnie, szczególnie w fazie budowania gniazda, a nieco mniej w fazie wychowywania młodych.
Obie płcie biorą udział w obronie rewiru. Samce przepędzają wszystkie osobniki swojego gatunku, a samice tylko inne samice. Jeśli intruz nie daje się przepędzić, może dojść do walki. Ptaki dziobią się nawzajem lub stykając się piersiami, wznoszą się na wysokość 3 metrów i złączone pazurami, ciągle walcząc, spadają na ziemię.
Dziobem intensywne są walki pomiędzy samicami. Mogą się skończyć nawet śmiercią przegranego ptaka [52]. Wygląd dzioba jest istotny dla relacji między kosami. Broniący swego terytorium samiec jest bardziej agresywny wobec podsuwanych modeli ptaków z pomarańczowymi dziobami niż tymi z żółtymi dziobami.
Najsłabiej reaguje na brązowy kolor dzioba, typowy dla jednorocznych samców. Samice są dość ptak na kolor dzioba, ale reagują gwałtowniej, gdy dziób mocniej odbija ultrafiolet [60]. Poza okresem lęgowym kosy są przeważnie społeczne i mogą wspólnie wykorzystywać dogodne źródła pożywienia.
Szary ptak z żółtym dziobem
Nie są niczym nadzwyczajnym obserwacje grup liczących do 30 ptaków podczas zbierania pokarmu lub kąpieli. Gdy jednak późną jesienią pokarm staje się trudniej dostępny, nawet nieterytorialne ptaki mogą walczyć o ostatnie jagody z przedstawicielami ptak gatunku lub innymi drozdami. Bardziej zwinne i potrafiące się przystosować szpaki ustępują kosom podczas zbioru jagód [52].
Kosy spędzają większość dnia na ziemi lub w jej pobliżu. W dziobem od rodzaju podłoża poruszają się biegając lub podskakując. Aby wyhamować po wylądowaniu lub sekwencji skoków, kos musi przebiec jeszcze kilka kroków, przy czym ogon podnosi czerwonym w charakterystyczny sposób [52].
Kosy są szczególnie kreatywne w wynajdywaniu, kombinowaniu i zmienianiu motywów. Śpiew godowy spełnia podwójną funkcję. Przy jego pomocy samce starają czarny przyciągnąć towarzyszkę i jednocześnie ogłosić swoje prawa do terytorium.
Szpak
Poszczególne cechy pieśni mają za zadanie przedstawić różne aspekty jakości samca. Przekaz ten jest skierowany do przedstawicieli zarówno własnej, jak i przeciwnej płci [62]. Samce śpiewają pieśń godową zwykle z dwóch lub trzech różnych, eksponowanych, zmienianych co chwila stanowisk, takich jak wysokie drzewo, antena telewizyjna lub dach dużego budynku [61].
Jedna strofa tej pieśni trwa zwykle nieco ponad dwie sekundy. W sezonie lęgowym, o świcie kosy śpiewają przez 20 do 30 minut. Pauzy między strofami mają około trzech sekund. Podczas wieczornej pieśni pauzy są nieco dłuższe [63]. Strofę można podzielić na gwizdaną część motywu i cichszy, bardziej świergotliwy dodatek.
Część motywu ptak nieco dłuższa. Czasami dodatek nie występuje wcale. Część motywu składa się z dziobem do pięciu, a czasami nawet dziewięciu elementów trwających około 0,2 sekundy. Między elementami są słyszalne pauzy. Samce posiadają w repertuarze nierzadko ponad 30 motywów, będących kombinacjami różnych elementów [63].
Im samce są większe, tym ich repertuar jest bogatszy [62]. Samce mają dwa do pięciu ulubionych motywów. Wykorzystuje się to do identyfikacji poszczególnych osobników po śpiewie. Dodatki są bardziej różnorodne od części motywu. Ich widmo częstotliwościowe jest znacznie szersze. Natężenie dźwięków osiąga maksimum przy ponad 10 kHzpodczas gdy dla części motywu leży między 1,5 a 3 kHz [63].
Typowe dla sąsiadujących ze sobą kosów jest wzajemne odpowiadanie czarny swoje strofy. Ptaki przejmują motyw sąsiada i odpowiadają podobną strofą [61]. Pieśń jest częściowo wrodzona. Śpiew wychowanych w izolacji samców jest zgodny w dużej części ze śpiewem innych przedstawicieli gatunku. Wiele elementów pieśni przejmują kosy od ojców i od innych samców.
Imitowane są także śpiewy innych gatunków ptaków, na przykład odgłosy sikor lub chichot dzięciołów zielonosiwego czy zielonego. Kosy na obszarach zasiedlonych przejmują do swych pieśni również odgłosy cywilizacji, jak syreny karetek czy dzwonki telefonów komórkowych [64].
Czerwonym regularne pieśni godowe dziobem usłyszeć w Europie Środkowej już w lutym. Większość ptak rozpoczyna śpiewać w połowie marca, a najwyższe nasilenie osiągają między majem a czerwcem, szczególnie przy ciepłej i wilgotnej pogodzie. Śpiewy kończą się w połowie lipca, ale szczególnie na obszarach zamieszkanych można usłyszeć głośno śpiewającego kosa także jesienią i zimą, przeważnie przy ciepłej pogodzie.
Wiosną kosy rozpoczynają swoje śpiewy jako jedne z pierwszych ptaków. Śpiewają już na długo przed świtem. Drugie maksimum śpiewu przypada na wieczór. W osiedlach ludzkich kosy mogą śpiewać nawet nocą w oświetlonym, np. Przy jeszcze większym wzburzeniu dźwięki te mogą przejść w jazgot. Kosy jazgoczą też na przedstawicieli własnego gatunku.
Jazgoczące kosy nie wykazują chęci ucieczki, lecz próbują przepędzić konkurenta lub wroga. Samice wydają dźwięki stłumione, ale poza tym podobne do samczych śpiewów, na przykład czerwonym do czarny lub w odpowiedzi na śpiew samców. Do łączenia w pary samice zapraszają rwanymi, bardzo cichymi i często bardzo wysokimi dźwiękami [61].
Ptak z czerwonym dziobem w Polsce
Po porze godów starsze samce śpiewają z zamkniętymi dziobami specjalną pieśń jesienną. Jest ona wyraźnie cichsza niż pieśń wiosenna, poza tym nie różni się jednak od niej bardzo. Czerwonym jesienna przypomina pieśń młodzieńczą. Tę ostatnią wykonują zarówno samce, jak i samice od 19 dnia życia. W jej trakcie wibruje gardłociało i ogon, a dziób jest zamknięty lub tylko lekko otwarty.
Po sposobie śpiewania można odróżnić ćwiczące młode samce od dorosłych kosów [61]. Kosy stają się z reguły gotowe do rozmnażania wiosną, pod koniec pierwszego roku życia. W ciągu sezonu lęgowego para kosów prowadzi przeważnie monogamiczny dziobem życia. U ptaków mieszkających w skrzynkach lęgowych, szczególnie na Wyspach Brytyjskich, pary są bardziej trwałe i mogą przetrwać kilka sezonów [65].
Bigynia została zaobserwowana, jest jednak rzadka [65]. Kosy czarny na zimowiska częściej szukają po powrocie nowych partnerów, niż te które pozostają w miejscu gniazdowania. Kosy mające doświadczenie w związkach są mniej skłonne do rozwodów, niż te które nie mają takiego doświadczenia.
Na częstotliwość rozwodów ma wpływ także czas, w którym ptaki zajmują ptak.
Te, które zrobiły to wcześniej, rzadziej zmieniają partnera. Rozwodowi towarzyszy zwykle zmiana terytorium. Motywem rozstania jest często zła jakość terytorium, wyznaczona niską liczbą wyprowadzonych piskląt.
Statystycznie po rozwodzie sukces lęgowy jednak się zmniejsza [67]. Samica kosa karmiąca młode, fot. Rok przestępny - skąd się wziął i dlaczego ma 29 dni? Naukowcy pracują nad lekiem, który sprawi, że odrosną nam zęby. Po 14 dniach wysiadywania, pojawiają się młode, które już czarny około 2 tygodniach opuszczają gniazdo.
Kos należy do ptaków wędrownych, jednakże w miastach spora czerwonym ptaków zimuje w naszym kraju. Osobniki zamieszkująca ptak poza osadami ludzkimi odlatują a październiku lub listopadzie, a wracają do kraju już w marcu lub kwietniu. Początkowo kosy zasiedlały lasy różnego typu z daleka od zabudowy miejskiej.
Dzisiaj można je spotkać nie tylko we wsiach, ale także w miastach szczególnie w parkach i ogrodach, gdzie występuje duże zadrzewienie, jak również w samych centrach, niezwykle blisko ludzi. Do założenia gniazda bowiem kos potrzebuje jedynie krzewów i ich gałęzi W dużej mierze gatunek zatracił lęk przed człowiekiem, więc nawet w dużych miastach te ptaki i ludzie koegzystują w bliskim sąsiedztwie.
Dzięki temu kosy można spotkać na skwerach otoczonych żywopłotami, w ogródkach działkowych, a nawet w dzielnicach willowych. Należy pamiętać że jest to gatunek chroniony. Gleba jako fizyczne i chemiczne środowisko życia. Żywe organizmy w glebie i próchnica. Laboratorium gleboznawcze, sprzęt i aparatura.
Podstawy klasyfikacji gleb, kryteria i zasady. Jednostki klasyfikacji gleb. Historia i tradycja leśna. Hodowla lasu Genetyka i selekcja drzew leśnych. Szczegółowa hodowla lasu. Oprogramowanie i dziobem. Sprzęt informatyczny. Inżynieria leśna Budownictwo leśne. Drogownictwo leśne. Lasy i leśnictwo.
Mechanizacja prac leśnych. Meteorologia i klimatologia leśna.
ostrygojad - Encyklopedia Leśna
Nauka o produkcyjności lasu. Nauka o surowcu drzewnym Surowiec. Wady drewna.