Prezbiterium co to

Prezbiterium – Wikipedia, wolna encyklopedia

W prezbiterium znajduje się ołtarz i głosi się Słowo Boże. Normy liturgiczne przewidują, że prezbiterium powinno być wyodrębnione z wnętrza kościoła przez podwyższenie albo przez odmienną formę i wystrój. Często oddziela się tę przestrzeń balustradą tzw.

Materiały dodatkowe. Encyklopedia Literatura i sztuka prezbiterium.

Prezbiterium, inaczej

Imię i nazwisko. Waldemar Karasiński Na kolanach przed Bogiem Dk. Śladami zbrodni Mateusz Wyrwich Wszystkie z tej kategorii. Andrzej Zwoliński: "Chiny. Pada śnieg Magdalena Woźniak Wszystkie z tej kategorii. Robert Domina Cud czy eksperyment? Ponadto kluczowymi miejscami są: umieszczona nieco z boku ambonamiejsce przewodniczenia krzesło celebransa lub katedra biskupa oraz tabernakulumktóre może prezbiterium znajdować się w wydzielonej kaplicy Najświętszego Sakramentuw innej części kościoła.

Oprócz tego w prezbiterium znajdują się stalle lub ławki dla duchowieństwa i służby liturgicznej oraz kredencja miejsce, gdzie przygotowuje się naczynia liturgiczne i dary ofiarne do celebracji.

Słowniczek liturgiczny: Co to jest prezbiterium?

Spis treści przypnij ukryj. Artykuł Dyskusja. Czytaj Edytuj Edytuj kod źródłowy Wyświetl historię. Podtrzymywana jest przez cztery anioły unoszące Ją do nieba.

Obok, po obu stronach, znajdują się dwie sześcioosobowe grupy. Dokładny obserwator rozpozna wśród nich Abrachama, Mojżesza, Dawida i proroków. Nad Matką Bożą znajduje się wyobrażenie Trójcy Świętej zasiadającej na tronie. Bóg Ojciec odziany w bogate szaty z koroną chawały na głowie, trzyma insygnia królewskie.

Chrystus z narzuconą jedynie wierzchnia szatą i w koronie cierniowej, sprawia wrażenie jakby dopiero co zmartwychwstał i wniebowstąpił. Pośrodku zaś Duch Święty pod postacią gołębicy.

Siedzące postacie trzymają koronę dla Wniebowziętej. Kompozycję zamykają muzykujący aniołowie, stojący po obu stronach trójosobowego tronu. Całość zwieńczona jest sklepieniem niebios w ażurowej i trójwymiarowej architekturze, która partycypuje w ikonografii niebieskiego Jeruzalem, czyli w Niebie Zbawionych.

Ciekawym środkiem artystycznym są zmniejszające się ku górze rozmiary przedstawianych postaci i scen, dające właściwą perspektywę i w efekcie wrażenie odległości. Skrzydło prawe przedstawia sceny męczeńskiej śmierci św. Faustyna - jednego z głównych patronów katedry. Z ołtarzem nierozerwalnie związane były wnęki ścienne - sakraria.

Lokalizowano je najczęściej w pobliżu ołtarza, prezbiterium z boku, a w niektórych wypadkach z tyłu w szczytowej ścianie prezbiterium. Spełniały one funkcję podręcznych skarbców, w których przechowywano sprzęt liturgiczny i być może nawet Najświętszy Sakrament. Grube mury gotyckich kościołów, w połączeniu z zamykającą dostęp, solidną kartą, były najlepszą ochroną dla kosztownych naczyń, broniąc dostępu tym, którzy nie potrafiliby uszanować sacrum.

Części kościoła nazwy

Dzisiaj funkcję tą pełnią tabernakula. Ściany ketedry kryją wiele takich sakrariów, jednak najbardziej okazałym jest to zlokalizowane przy ołtarzu głównym w apsydzie prezbiterium. W prezbiterium znajdują się również dwa mistyczne krucyfiksy - Drzewa Życia. Ikonografia Drzewa Życia rozwinęła się w drugiej połowie XIII wieku i wiązała się ściśle z kryzysem religijnym w epoce pokarolińskiej.

Mnożące prezbiterium sekty zasiewały ziarna wątpliwości w serca niewykształconych rzesz wiernych. Odpowiedzią Kościoła był ruch reformatorski ogniskujący się w misyjno-ewangelizacyjnej działalności zakonów żebraczych. W nowy nurt nauczania włączyła się też ikonografia, rozwijająca ujęcia syntetyzujące. Zasadnicza refleksja religijna koncentrować się zaczęła wokół realności życia, męki, śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia Chrystusa, znajdując często wyraz prezbiterium symboliczno-alegoryczych interpretacjach poszczególnych momentów życia Jezusa.

Przykładem jest tu chociażby symbolika konstrukcji architektonicznej i wewnętrznego wystroju świątyń, a jednym z charakterystycznych zjawisk - nowy typ krucyfiksu, zwany Drzewem Życia. Były to reprezentacyjne, zwykle znacznych rozmiarów krzyże, najczęściej z figuralnym wyobrażeniem Chrystusa.